Nederland | 23 januari 2022 | Geen reacties
Ik bezocht het beeldenpark ‘Een Zee van Staal’ in Wijk aan Zee in het duingebied Rolandsduin tijdens mijn wandeling Staal en strand en duinen in Wijk aan Zee. Zoals ik in de blog ‘Wandelroute : Staal en strand en duinen in Wijk aan Zee’ al aangeef, wilde ik een blog over het beeldenpark schrijven. Nu dat is dus deze blog met de achtergronden van alle kunstwerken in het beeldenpark ‘Een Zee van Staal’ in Wijk aan Zee.
Wijk aan Zee was in 1999 Cultureel Dorp van Europa. Ter ere van deze gelegenheid kregen elf beeldhouwers uit elf Europese landen de opdracht om het duingebied te transformeren tot een beeldenpark. Het thema werd ‘Een Zee van Staal’. Een eis was dat de beelden van staal moesten zijn. Het materiaal en de werkruimte zijn beschikbaar gesteld door Tata Steel, toen nog staalfabriek Hoogovens. Het is een indrukwekkende tentoonstelling op een intrigerende plek geworden. Later zijn er nog drie beelden bijgeplaatst. In totaal staan er nu veertien beelden en sinds november 2021 vijftien beelden.
Inhoudsopgave
De vijftien beelden in het beeldenpark ‘Een Zee van Staal’ in Wijk aan Zee liggen of staan tussen helmgras, bramenstruiken en zeldzame plantensoorten en op duinen. Op de achtergrond zie je de rookpluimen van de duinen en de rookpluimen van staalfabriek Tata Steel. Je ziet mooie duinflora met daar tussen de stalen beelden en op de achtergrond de rokende hoogovens en donkere ertsbergen. De beeldende kunst tezamen met industrie en natuur.
Hieronder een korte uitleg van de 15 beelden die te zien zijn in het beeldenpark ‘Een Zee van Staal’ in Wijk aan Zee. De nummering komt overeen met de nummering op onderstaande plattegrond, m.u.v. nr. 15. Dit omdat dit beeld recent is geplaatst. Dit kunstwerk staat in de buurt van nr. 10 en 12.
The Messenger is het werk van Ales Vesely (Tsjechië) uit 1999 vormt een sterk verticaal teken op de vlakte. Het lijkt een poort, maar het is een abstract beeld. Als je hier onder door loopt, ervaar je wat het is om een ‘kei’ van 10 ton boven je hoofd te hebben. Deze ‘keien’ zijn ‘beren’, slakken uit de hoogovens, resten aangekoekt materiaal, van kalk en ijzer. Het beeld bestaat uit twee delen; een liggend en een staand deel, die er samen toch uitzien als één beeld.
Nr. 2 op de kaart is een beeld van Nico Betjes (Nederland) uit 1999. Het beeld heeft geen titel. De maker vond dat een titel gelijk al vertelt waar het beeld op lijkt. En dan kijk je niet goed meer. Als je naar de uiteinden kijkt, zie je dat er vouwen naar binnen en naar buiten inzitten. Deze vouwen zijn gemaakt met een sterke pers. In iedere plaat zijn steeds dezelfde vouw gemaakt. Loop eens om het beeld heen, want zie je door de restvormen steeds andere doorkijkjes. Het beeld ligt op een lage duintop zodat je er onderdoor kijkt. Het beeld heeft geen herkenbare vorm, maar je kunt hier duinen of golven in herkennen.
Het beeld Angel XXIX, Home and Tea van Colin Foster (Hongarije) uit 1999 gaat over de Tweede Wereldoorlog. De maker had van dorpsbewoners gehoord dat het Rolandsduin in de Tweede Wereldoorlog als lanceerplek werd gebruikt voor vliegende bommen. Het is een ‘gedenkbeeld’ en herinnert aan de bombardementen met deze vliegende bommen die vanaf de Nederlandse kust werden afgeschoten op Londen. Colin Forster woont in Hongarije maar is van oorsprong een Engelsman. Hij wil er mee zeggen: Uit de puinhopen rijzen nieuwe vormen op als engelen. Op de grond liggen brokken staal, delen van een kapotte wals. Uit deze chaos rijst een symmetrisch en met vleugels figuur op. Hij doet aan een vliegtuig denken, een engel of fabelvogel Feniks. De titel ‘Angel’ is, ‘Home and Tea’ was de gevleugelde uitdrukking van Engelse oorlogsvliegers die terugkeerden van bombardementsvluchten op Duitse steden. Met deze boodschap maakten ze duidelijk dat ze het afweergeschut wederom overleefd hadden en op de terugweg waren. En daar wachtte de thee.
Het idee voor dit beeld zonder titel uit 2003 kreeg de kunstenaar, Niko de Wit, op het terrein van CORUS, het huidige Tata Steel. Hier zag zag hij gietgoten, trechters en trappen. Deze vormen heeft hij gebruikt in dit beeld. Eerst heeft hij een maquette in staal gemaakt. Dit beeld staat het einde van een lange open ‘kamer’ onderaan de weg. Het beeld staat parallel aan de weg en wijst omhoog als opstapje om over het lage duintje te kunnen springen naar de zee. Een bak met een trap steekt schuin uit een omgekeerde trechter. De bak doet denken aan een gietgoot of een transportband, het trapezium aan een opvangbak of een kiepwagen. De trap nodigt uit tot beklimmen, maar hij is onbereikbaar.
Het beeld ‘Die leeren Augen der Sprachlosigkeit’ is een protestbeeld uit 1999. Karl-Heinz Langowsky uit Duitsland kon niet begrijpen dat mensen plannen hadden gemaakt voor een vliegveld recht voor de kust van Wijk aan Zee en dat ze giftige bagger wilden storten op de plek waar gesurft kan worden. Het maakte hem sprakeloos. Daarom maakte hij een soort masker met lege ogen. De mond is verwrongen en opengesperd van ontzetting. Het beeld heet in het Nederlands: De lege Ogen van de Sprakeloosheid. Het beeld ligt er bij als een neergestorte vlieger. Je moet goed kijken om hem te zien, want het kunstwerk ligt tegen een duin en is overwoekerd met gras. De plannen voor een vliegveld recht voor de kust van Wijk aan Zee zijn uiteindelijk niet doorgegaan.
Au delà des Vagues uit 1999 van José Rault uit Frankrijk gaat over de Franse kust. Je ziet ruw gesneden platen op het stalen voetstuk. Bovenaan zie je een driehoekige vorm: een vogel. Aan de ene zijde van de plaat breekt een golf op de rotsen. Aan de andere kant zijn mensen en een vogel te zien. Mens en vogel vormen een mooi tegenwicht voor de aanrollende golf. Beide vogels zijn gemaakt van afvalstukken. De mensen zijn gelast van restplaten van het beeld van Erskine, White Rhythm. De golf is in de vorm gewalst. In de rots zijn openingen gebrand, dit doet denken aan een grillige rotswand met scheuren en kloven.
Esperanza betekent: Hoop of Verwachting. Het kunstwerk is gemaakt door de Spaanse kunstenaars Antonio Sobrino Sampedro & Mercedes Cano Redondo en dateert uit 1999. Als een vrouw zwanger is, is zij in verwachting. Je ziet een zwangere vrouw. Het beeld kan draaien op de wind. Het drukt ook de hoop uit op een betere toekomst voor alle kleine dorpen in Europa. Door met de wind en veranderende tijden mee te draaien zouden dorpen telkens kunnen overleven. Het haar is gemaakt van een dichte plaat. Het haar en het lichaam werken als windvaan. De borst en buik zijn opengewerkt. De rug en billen zijn van plaat en de benen waaieren uit als een flamenco rok. Het beeld staat stevig verankerd op een duintop, de ronde tenen vastgelast op de onderplaat.
Het beeld White Rhythem van Robert S. Erskine uit Engeland gaat over de grote stad. Over de drukte op de zebrapaden. Mensen in fladderende regenjassen die elkaar tegenkomen bij het oversteken. De sprieten geven de richting van het lopen aan. Dit witte beeld uit 1999 staat bovenop een duintop. Voor het stalen beeld knipte Robert S. Erskine tientallen ruitenvormen uit plaat en liet deze in een krul walsen. Plaat voor plaat heeft hij ze aan elkaar gelast in een mooi ritme van hol-bol, hoog-laag.
Thalassa apo atsali van de Griekse kunstenaar Apostolos Fanakidis betekent in het Nederlands ‘Een melodie van een Zee van Staal’. Het is de verbeelding van water dat tegen de kust klotst. Niet alleen in vorm, maar ook in geluid. Het beeld uit 1999 is uitgevoerd in twee soorten staal. De honderden zilvergrijs verzinkte vierkantjes wiegen op dunne staken en doen denken aan reflecterend zonlicht op een wateroppervlak. De drie zware, roestige opstaande platen vormen de kust. Alles is tot dit mooie kunstwerk gelast.
De vertaling van het kunstwerk Insh’Allah uit 1999 van de Deense kunstenaar Paul Schöbel is ‘Zo God het wil’. Het is een Arabische uitroep. Het is geen beeld maar de uitkomst van een onderzoek. De kunstenaar vond het belangrijker hoe deze vorm tot stand is gekomen, dan dat het een mooi beeld zou worden. Hij wilde de grenzen van de krachten van het staal verkennen. Dit proces noemde hij een ‘performance’, een theatervoorstelling. Hiervoor gebruikte hij een hoge magneetkraan, die van vijftien meter hoogte een loodzware walsrol op een staalplaat liet vallen. Steeds maar weer. Het plan was om het staal ter hoogte van de aangebrachte sleuf te doorboren. De walsrol kwam niet met de punt naar beneden, maar met zijn brede achterkant. Daardoor gebeurde niet wat de kunstenaar voor ogen stond. Wel vervormde de plaat behoorlijk. Insh’Allah.
Het blauwe kunstwerk Playing Waves van Jaak Soans uit Estland staat op een laag duin. De kunstenaar heeft eerst een klein model, een maquette, gemaakt en net zo lang gekeken en gepast tot hij het goed vond. Je kunt om het kunstwerk uit 1999 lopen. Je ervaart een beeld het beste door het van alle kanten te bekijken. Dan zie je dat het beeld telkens van vorm verandert. Soms is het dicht en lijkt het heel groot en zwaar en dan weer heel open, licht en puntig. Het zijn vier halve cirkels die op een zigzagmanier in elkaar gezet zijn. Dit geeft een enorme ruimtelijke werking. Als je er om heen loopt verandert het kunstwerk elke keer van vorm. Eerst is het dicht, golvend en kolossaal, dan weer licht, puntig en open. En vanaf weer een andere kant ziet het er helemaal spectaculair uit. Dan lijkt het net of een kolossale boog met onbestemd gewicht op drie luciferhoutjes rust.
La Casa di Mare van Luciano Dionisi uit Italië is een liggend (horizontaal) gedeelte met ronde en hoekige vormen en een staand (verticaal) gedeelte. De kunstenaar maakte een bouwplaat, compleet met stippellijnen om langs te knippen en te vouwen. Zo maakte hij het beeld in 1999 in het klein. Toen hoefde het alleen nog maar in de fabriek in het groot te worden nagemaakt met behulp van assistenten en machines. Het kunstwerk ‘huis van de zee’ staat tegen de rand van het beeldenpark. Het huis is 8 meter hoog. De golven leggen de loper uit en verbinden de hoge verticale vorm met de grond. Het huis is niet letterlijk verbeeld, maar wordt vereenvoudigd tot een poort met uitsteeksels en een rond gat.
De Nederlandse kunstenaar Herbert Nouwens houdt van middeleeuwse torens zoals je die in Italië nog kunt vinden. Daarnaast houdt hij ook van grote hoge stenen (megalieten) van prehistorische gedenktekens als Stonehenge in Engeland. Voor deze beelden, Corus uit 2003, gebruikte de kunstenaar dikke gedeukte platen. Rechte platen zijn saai. De hoogste toren is iets meer dan zeven meter hoog en de laagste drie meter. De afzonderlijke torens zijn genoemd naar de mensen (Arie, Piet, Loes, Henk en Ludwig) die hem hebben geholpen met het lassen, slijpen, vouwen en hijsen van Corus. Het zijn vijf torens met vijf verschillende maar gelijksoortige elementen.
De Poort van de Nederlandse kunstenaar Rudi van de Wint is het eerste kunstwerk dat je ziet, want het is de officiële entreepoort tot het beeldenpark ‘Een Zee van Staal’ vanaf de parkeerplaats binnenloopt. Ik kwam vanaf de kant van de Noordpier. De Poort uit 2009 was voor mij de uitgang van het mooie beeldenpark ‘Een Zee van Staal’. De Poort is een rechtlijnig stalen kantwerk. De drie ’torens’ houden het de wacht aan de ingang. Deze poort kun je vanaf verschillende kijkpunten bekijken, zoals van buitenaf, van binnenuit (waar de torens niet meer rijmen met de fabrieksschoorstenen in de verte) en er langsheen bewegend, waarbij het beeld bij elke stap van aanzien verandert. Deze poort is op 20 mei 2009 door Koningin Beatrix onthuld. Dit ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van het beeldenpark ‘Een Zee van Staal’.
Ik zie bij het schrijven van deze blog dat er sinds eind november een nieuw kunstwerk is bijgeplaatst: Crisis of Masculinity van Thomas Min en Egon Van Herreweghe uit België. Het is een replica van een hekwerk dat de kunstenaars in Los Angeles (VS) op ‘Muscle Beach’ vonden. Dit is een sportterrein op het strand. De twee kunstenaars hebben beton gestort en de zaak aan elkaar gelast. Het blauwe hekwerk, waarvan replica’s in verschillende beeldenparken in Europa staan, kreeg de titel ‘Crisis of Masculinity’. Daarmee verwijzen de kunstenaars naar de crisis waarin de moderne man zich bevindt. Een crisis die wordt veroorzaakt door de kritische moderne vrouw die zijn mannelijkheid en dominantie betwijfelt. En, niet in de laatste plaats, door hemzelf. Want de moderne man twijfelt natuurlijk vooral aan zichzelf. Ik heb dit werk wel gezien, maar niet gedacht dat dit een kunstwerk was en ik heb er dus ook geen foto van gemaakt, maar als je goed kijkt naar de foto van de Poort zie je in de verte het blauwe hek.
De entree tot het beeldenpark ‘Een Zee van Staal’ is gratis.
Het beeldenpark ‘Een Zee van Staal’ is permanent geopend.
Beeldenpark ‘Een Zee van Staal’
Bosweg – hoek Reyndersweg
1949 AZ Wijk aan Zee
Er zijn een paar overnachtingsmogelijkheden in Wijk aan Zee. Wil je liever in bijv. Beverwijk, Velsen-Zuid, Velsen-Noord of IJmuiden overnachten, ook daar zijn mogelijkheden. Alle hotels en de prijzen kun je vergelijken en boeken via Booking.com.
Je kunt ook gebruik maken van een B&B. Bekijk hier het aanbod van Airbnb. Boek je voor de eerste keer via Airbnb? Met deze link krijg je korting op je eerste boeking.
Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.
Welkom op de website van JTravelBlog. Mijn naam is Jaquelien, het gezicht achter de website JTravelBlog en ook achter JTravel. Geboren en getogen in het hoge noorden van Nederland, voor mijn studie Toerisme verhuisd naar Breda en daarna vanwege werk verhuisd naar het westen van Nederland. Een plek waar ik tot op heden nog altijd woon.
Ik neem je mee mee op reis naar verre oorden en dichtbij met reisverslagen en informatie over bestemmingen en geef je reisinspiratie en handige reistips. Ga je mee op pad?
Geen reacties
Geef een reactie